Miasto Barlinek, położone na skraju rozległej Puszczy Barlineckiej, nazywane jest zieloną stolicą pomorza zachodniego. W bezpośredniej bliskości miasta znajduje się Jezioro Barlineckie, które leży w granicach Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego. Otoczone lasami, przez które biegną liczne ścieżki piesze oraz rowerowe, stanowi atrakcyjną lokalizację dla wszystkich amatorów aktywnego spędzania czasu. Jednym ze szlaków, który z pewnością warto poznać, jest „Szlak Zielony – Ekologiczna Ścieżka Dydaktyczna Wokół Jeziora Barlineckiego”. Trasa o długości ok. 10 km biegnie wokół jeziora, jest możliwa do przebycia zarówno pieszo, jak i rowerem.
W dzisiejszym artykule pragnę przybliżyć atrakcje na trasie tego szlaku, zachęcając Czytelników do odwiedzenia Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego.
Nasz spacer zaczynamy od platformy widokowej przy ul. Jeziornej, tuż nad brzegiem Jeziora Barlineckiego. Stąd możemy podziwiać przepiękny widok na jezioro od strony północnej, a ustawione w pobliżu tablice informacyjne przekazują nam wiedzę na temat jeziora oraz jego mieszkańców. Kierujemy się wzdłuż murów obronnych, które kiedyś broniły miasta. Dochodzimy do alei parkowej z licznymi ławeczkami. Podążamy wzdłuż jeziora, dochodząc do przystani Klubu Żeglarskiego „Sztorm”, który istnieje od roku 1967 oraz jest bazą rekreacyjno-sportową z wypożyczalnią sprzętu wodnego.
W pobliżu znajduje się stadion sportowy i kąpielisko miejskie, wybudowane w 1927 roku w bardzo unikalnym stylu w tym regionie – stylu alpejskim. Do dyspozycji mamy pole biwakowe, a tuż za nim dawny park, w którym do dzisiaj zachował się układ parkowych alejek. Dalej idziemy promenadą spacerową przedwojennego Barlinka, podziwiając płożący się bluszcz, którego pędy wspinają się wysoko na drzewa. Ciekawą rośliną, która dominuje w runie jest niecierpek drobnokwiatowy. Jest to roślina o blado żółtych kwiatach i strzelających owocach. Idąc dalej, mijamy mostek nad strumieniem łączącym Jezioro Barlineckie z Jeziorem Uklejno oraz dochodzimy do tablic informacyjnych o skrzydlatych mieszkańcach puszczy.
Od tego miejsca zaczynają się tereny typowo leśne, a na samym początku wita nas źródełko stokowe, powstałe w miejscu, gdzie powierzchnia stoku przecina warstwę wodonośną. Z pewnością warto się tutaj zatrzymać na chwilę wytchnienia.
Kolejno naszym oczom ukazywać się będą ośrodki wypoczynkowe nad brzegiem jeziora, a następnie stawy rybne, gdzie w przeszłości były łąki torfowe. Podążając naszą trasą wchodzimy na teren projektowanego rezerwatu przyrody „Buczyny Barlineckie”, gdzie napotykamy rynnowe zagłębienie terenu, porośnięte pasem łęgu olszowego. Jest to typ lasu związany z siedliskami wilgotnymi i mokrymi. W runie rośnie dużo gatunków roślin typowych dla miejsc żyznych i wilgotnych. Dominuje czyściec błotny, kuklik zwisły, sadziec konopiasty. Przemieszczając się naszą ścieżką zauważymy na jeziorze obracające się urządzenie - jest to aerator, którego zadaniem jest napowietrzanie wód w strefie przydennej, aby uniknąć miejsc beztlenowych, stanowiących zagrożenie życia mieszkańców jeziora.
Uważny obserwator przyrody rozpozna dwa typy lasów bukowych. Pierwszy to kwaśna buczyna niżowa: buki są najczęściej rozłożyste i stosunkowo niskie. Dno lasu pokryte jest „poduchami” mchów, które określają charakter tej buczyny. Ciekawym zjawiskiem jest tu występowanie oryginalnej rośliny – skrzypu zimowego. Ma on proste, nie rozgałęzione, ciemnozielone, zimotrwałe pędy. Drugim typem jest żyzna buczyna pomorska: buki są najczęściej wysokie i smukłe. Runo jest bogatsze, spotkamy tam marzankę wonną, borówkę czernicę, zawilce oraz wiele gatunków traw. Na trasie znajdują się tablice informujące nas
o charakterystyce lasu bukowego – buczyny oraz o buku.
Po drodze napotykamy ponownie bagienne lasy olszowe. Ich runo tworzą gatunki szuwarowe i błotne, najbardziej rzuca się w oczy turzyca błotna. Zbliżamy się do doliny, gdzie woda wypływająca ze zboczy łączy się w mały strumień. To miejsce to „Boży Dar”. Charakterystyczną jego cechą jest rdzawe zabarwienie gruntu, będące wynikiem wytrącania kwasów humusowych przez jony wapnia. „Boży Dar” jest najbardziej znanym wypływem wód podziemnych w okolicy Barlinka. Tutaj ustawione są kolejne tablice informacyjne opowiadające o tym miejscu oraz wybranych zbiorowiskach leśnych, takich jak bór sosnowy, łęgi czy lasy olszowe.
Idąc dalej, opuszczamy tereny leśne, a przed nami ukazuje się łąka - zbiorowisko półnaturalne, bardzo bogate pod względem flory, jak również fauny. Jej mieszkańcami są barwne motyle, pasikoniki, chrząszcze, które można bardzo łatwo dostrzec.
Na trasie wędrówki mijamy ostatnią tablicę informującą nas o jeziorze Barlineckim. Z tego miejsca udajemy się drogą biegnącą wąwozem i dochodzimy do drogi asfaltowej, wzdłuż której idąc po pewnym czasie dochodzimy do miejsca, z którego rozpoczęliśmy naszą przygodę.
Zachęcam bardzo gorąco do spędzania czasu na łonie natury, w szczególności na terenach Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego oraz innych parków krajobrazowych naszego województwa, które wyróżniają się dużym bogactwem przyrodniczym, historycznym oraz kulturowym.
Więcej informacji o parkach naszego województwa znajduje się na naszej stronie internetowej: www.zpkwl.gorzow.pl
Starszy Specjalista w Barlinecko-Gorzowskim PK
Paweł Jankowski