Trasa zwiedzania
Trasa zwiedzania

Miasto Barlinek, położone na skraju rozległej Puszczy Barlineckiej, nazywane jest zieloną stolicą pomorza zachodniego. W bezpośredniej bliskości miasta znajduje się Jezioro Barlineckie, które leży w granicach Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego. Otoczone lasami, przez które biegną liczne ścieżki piesze oraz rowerowe, stanowi atrakcyjną lokalizację dla wszystkich amatorów aktywnego spędzania czasu. Jednym ze szlaków, który z pewnością warto poznać, jest „Szlak Zielony – Ekologiczna Ścieżka Dydaktyczna Wokół Jeziora Barlineckiego”. Trasa o długości ok. 10 km biegnie wokół jeziora, jest możliwa do przebycia zarówno pieszo, jak i rowerem.

W dzisiejszym artykule pragnę przybliżyć atrakcje na trasie tego szlaku, zachęcając Czytelników do odwiedzenia Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego.


Jezioro Barlineckie fot. P. Jankowski
Jezioro Barlineckie fot. P. Jankowski
Nasz spacer zaczynamy od platformy widokowej przy ul. Jeziornej, tuż nad brzegiem Jeziora Barlineckiego. Stąd możemy podziwiać przepiękny widok na jezioro od strony północnej, a ustawione w pobliżu tablice informacyjne przekazują nam wiedzę na temat jeziora oraz jego mieszkańców. Kierujemy się wzdłuż murów obronnych, które kiedyś broniły miasta. Dochodzimy do alei parkowej z licznymi ławeczkami. Podążamy wzdłuż jeziora, dochodząc do przystani Klubu Żeglarskiego „Sztorm”, który istnieje od roku 1967 oraz jest bazą rekreacyjno-sportową z wypożyczalnią sprzętu wodnego.

Źródełko stokowe fot. P. Jankowski
Źródełko stokowe fot. P. Jankowski
W pobliżu znajduje się stadion sportowy i kąpielisko miejskie, wybudowane w 1927 roku w bardzo unikalnym stylu w tym regionie – stylu alpejskim. Do dyspozycji mamy pole biwakowe, a tuż za nim dawny park, w którym do dzisiaj zachował się układ parkowych alejek. Dalej idziemy promenadą spacerową przedwojennego Barlinka, podziwiając płożący się bluszcz, którego pędy wspinają się wysoko na drzewa. Ciekawą rośliną, która dominuje w runie jest niecierpek drobnokwiatowy. Jest to roślina o blado żółtych kwiatach i strzelających owocach. Idąc dalej, mijamy mostek nad strumieniem łączącym Jezioro Barlineckie z Jeziorem Uklejno oraz dochodzimy do tablic informacyjnych o skrzydlatych mieszkańcach puszczy.
Od tego miejsca zaczynają się tereny typowo leśne, a na samym początku wita nas źródełko stokowe, powstałe w miejscu, gdzie powierzchnia stoku przecina warstwę wodonośną. Z pewnością warto się tutaj zatrzymać na chwilę wytchnienia.

Aerator na Jeziorze Barlineckim fot. P. Jankowski
Aerator na Jeziorze Barlineckim fot. P. Jankowski
Kolejno naszym oczom ukazywać się będą ośrodki wypoczynkowe nad brzegiem jeziora, a następnie stawy rybne, gdzie w przeszłości były łąki torfowe. Podążając naszą trasą wchodzimy na teren projektowanego rezerwatu przyrody „Buczyny Barlineckie”, gdzie napotykamy rynnowe zagłębienie terenu, porośnięte pasem łęgu olszowego. Jest to typ lasu związany z siedliskami wilgotnymi i mokrymi. W runie rośnie dużo gatunków roślin typowych dla miejsc żyznych i wilgotnych. Dominuje czyściec błotny, kuklik zwisły, sadziec konopiasty. Przemieszczając się naszą ścieżką zauważymy na jeziorze obracające się urządzenie - jest to aerator, którego zadaniem jest napowietrzanie wód w strefie przydennej, aby uniknąć miejsc beztlenowych, stanowiących zagrożenie życia mieszkańców jeziora.

Uważny obserwator przyrody rozpozna dwa typy lasów bukowych. Pierwszy to kwaśna buczyna niżowa: buki są najczęściej rozłożyste i stosunkowo niskie. Dno lasu pokryte jest „poduchami” mchów, które określają charakter tej buczyny. Ciekawym zjawiskiem jest tu występowanie oryginalnej rośliny – skrzypu zimowego. Ma on proste, nie rozgałęzione, ciemnozielone, zimotrwałe pędy. Drugim typem jest żyzna buczyna pomorska: buki są najczęściej wysokie i smukłe. Runo jest bogatsze, spotkamy tam marzankę wonną, borówkę czernicę, zawilce oraz wiele gatunków traw. Na trasie znajdują się tablice informujące nas
o charakterystyce lasu bukowego – buczyny oraz o buku.

Źródełko Boży Dar fot. P. Jankowski
Źródełko Boży Dar fot. P. Jankowski
Po drodze napotykamy ponownie bagienne lasy olszowe. Ich runo tworzą gatunki szuwarowe i błotne, najbardziej rzuca się w oczy turzyca błotna. Zbliżamy się do doliny, gdzie woda wypływająca ze zboczy łączy się w mały strumień. To miejsce to „Boży Dar”. Charakterystyczną jego cechą jest rdzawe zabarwienie gruntu, będące wynikiem wytrącania kwasów humusowych przez jony wapnia. „Boży Dar” jest najbardziej znanym wypływem wód podziemnych w okolicy Barlinka. Tutaj ustawione są kolejne tablice informacyjne opowiadające o tym miejscu oraz wybranych zbiorowiskach leśnych, takich jak bór sosnowy, łęgi czy lasy olszowe.

Idąc dalej, opuszczamy tereny leśne, a przed nami ukazuje się łąka - zbiorowisko półnaturalne, bardzo bogate pod względem flory, jak również fauny. Jej mieszkańcami są barwne motyle, pasikoniki, chrząszcze, które można bardzo łatwo dostrzec.

Na trasie wędrówki mijamy ostatnią tablicę informującą nas o jeziorze Barlineckim. Z tego miejsca udajemy się drogą biegnącą wąwozem i dochodzimy do drogi asfaltowej, wzdłuż której idąc po pewnym czasie dochodzimy do miejsca, z którego rozpoczęliśmy naszą przygodę.

Zachęcam bardzo gorąco do spędzania czasu na łonie natury, w szczególności na terenach Barlinecko-Gorzowskiego Parku Krajobrazowego oraz innych parków krajobrazowych naszego województwa, które wyróżniają się dużym bogactwem przyrodniczym, historycznym oraz kulturowym.

Więcej informacji o parkach naszego województwa znajduje się na naszej stronie internetowej: www.zpkwl.gorzow.pl

 

Starszy Specjalista w Barlinecko-Gorzowskim PK
Paweł Jankowski